شهر و استان کرمان همواره صحنه پر تلاطم در تاریخ ایران بوده اند.
شهری امن با مردمانی مهرمان و مهمان نواز که از دوران کورش کبیر محلی امن برای شاهان ایران زمین بوده است.
این شهر پناهگاهی برای کورش بزرگ، اردشیر ساسانی و همچنین آخرین پناهگاه یزدگرد سوم آخرین پادشاه ساسانی بوده است.
و اما در دوران پس از اسلام نیز این شهر شهره ی عالم بود.
شهری امن با مردمانی نجیب و خونگرم.
در دوران زوال سلسله زندیه و پس حمله آغا محمد خان قاجار، لطفعلی خان زند به سمت کرمان متواری شد.
مردم کرمان با اینکه از عاقبت کار خود خبر داشتند اما به لطفعلی خان پناه دادند و از اون مهمان نوازی کردند.
شش دروازه کرمان را بستند و از او پاسداری کردند.
آقا محمد خان کرمان را محاصره کرد و روز ها اجازه نداد آب و غذا به شهر برسد.
مردم مقاوم کرمان تا پای جان از لطفعلی خان محافظت کردند و سپس لطفعلی خان که بیش از این نمیتوانست زجر کشیدن مردم کرمان را ببیند شبانه عازم ارگ بم شد.
دروازه های کرمان گشوده شد و آغا محمد خان در یک اقدام وحشیانه دستور داد چشم تمام مردان کرمانی را در آورند و به روایت تاریخ دستور تجاوز به ۸ هزار زن و دختر را داد.
پس از این حادثه لطفعلی خان زند توسط حاکم بم دستگیر شد و به طرز فجیعی در تهران توسط آغا محمد خان قاجار کشته شد.
